Reprezentacja Polski we Freedivingu World Championship AIDA Indoor Event and AIDA Indyvidual Depth: Basenowe Mistrzostwa Świata we Freedivingu Lignano Sabbiadoro, Włochy 2011

środa, 24 sierpnia 2011

Basenowe Mistrzostwa Świata we Freedivingu Lignano Sabbiadoro, Włochy 2011

Zarząd Stowarzyszenia Freediving Poland w dnia 6 lipca 2011 roku powołał skład Reprezentacji Polski na Basenowe Mistrzostwa Świata we Freedivingu. Zawody odbędą się we Włoszech, w Lignano Sabbiadoro w dniach 6-16 października 2011 roku.

Niezbędne do startu w Mistrzostwach minima otrzymały trzy zawodniczki i czterech zawodników.
Reprezentanci Polski wystąpią w 3 dyscyplinach basenowych:

* Dynamic Apnea With Fins (DYN)
* Dynamic Apnea Without Fins (DNF)
* Static Apnea (STA)

Skład Reprezentacji Polski:

EMILIA BIAŁA

Zodiakalna ryba o nieokiełznanym temperamencie. Swoją przygodę z freedivingiem rozpoczęła zupełnie spontanicznie… pewnego razu na basenie zobaczyła freedivera i zakochała się… w monopłetwie! Od początku wiedziała, że jest to. Niewiele później wyposażona już w własny ogon pojechała na zlot syrenek organizowany przez Agatę Bogusz i Olę Sulkiewicz. Big blue, który zobaczyła w oczach dziewczyn przesądził o sprawie – na poważnie zajęła się nurkowaniem na wstrzymanym oddechu. W pierwszych zawodach basenowych, w których wzięła udział jako żółtodziób ustanowiła 3 rekordy życiowe (!), a wynik statyki 4.18 wprawił w osłupienie starych wyjadaczy bezdechu :-)

Basen, woda pozwala jej się wyciszyć i uspokoić. Traktuje go jak odskocznię od codziennego zgiełku, jednocześnie stale szlifując swoje umiejętności. Potencjał Emilii jest niezmierzony co niejednokrotnie już udowodniła m.in.: na Mistrzostwach Polski w 2011 r. osiągając w monopłetwie wynik 128 metrów bez zadyszki :-) Niewątpliwie to czarny koń reprezentacji! Do Mistrzostw Świata przygotowuje się pod czujnym okiem i płetwą Tomasza "Nitasa" Nitki.

ROBERT CETLER

Niekwestionowany mistrz. Jeden z najdłużej uprawiających freediving zawodników w kraju. Początki popularnego "Cetiego" to 1998 rok. Wielokrotny rekordzista i aktualny Mistrz Polski w konkurencjach basenowych i głębokościowych . Jego fascynacja freedivingiem rozpoczęła się w 1997 r. Wtedy to obejrzał film „Wielki Błękit” , a potem wyczyny Umberto Pelizzariego na jednym z francuskich kanałów telewizyjnych. Od tamtej chwili trenuje i uczestniczy w zawodach zarówno w kraju i za granicą. Do jego ulubionych konkurencji należy statyka, w której to osiągnął czas 8:42! Był to najlepszy wynik osiągnięty w 2010 r. na świecie. Ceti również w pozostałych konkurencjach basenowych osiąga wyniki, które plasują go w pierwszej dziesiątce zawodników na świecie. Na Mistrzostwa Świata jedzie jako jeden z faworytów. Wystartuje we wszystkich trzech konkurencjach basenowych: dynamice bez płetw, dynamice w monopłetwie oraz statyce. Robert na co dzień pracuje na basenie. Zdecydowaną większość czasu spędza w wodzie nie na lądzie ;-) Dociekliwi, którym osiągi Cetiego spędzają sen z powiek, dopytują czy Ceti przypadkiem nie posiada już skrzel? Niezwykle skromny, niewiele o sobie mówi, ale jedno jest pewne - na Mistrzostwach Świata na pewno mile nas zaskoczy :-)

PIOTR GRENDA

Na co dzień trenuje z poznańskim teamem freediverów; ale swoją przygodę z freedivingiem zapoczątkował już jako dwunastolatek podczas wyjazdów rodzinnych nad Morze Śródziemne. Ponoć jako 4-5 latek kazał mamie mierzyć czas „nurkowania” w wannie ;) Uwielbia nurkowanie na wstrzymanym oddechu w wodach otwartych a także pływanie na odległość nad jeziorami. Te dwie połączone pasje przełożyły się świetne wyniki w freedivingu basenowym, który Piotr uprawia systematycznie od stycznia 2009 roku.

Ceni wspólne treningi z teamowymi przyjaciółmi, którzy motywują go do pracy i co ważne nie stanowi to przeszkody w konkurowaniu między nimi, a nawet organizacji własnych wewnętrznych zawodów. Wielką inspiracją w treningach dla Piotra jest sam fakt poprawy własnego wyniku - zawsze chcę więcej, dalej i dłużej :-)

Osobiście za największe osiągnięcie w karierze freedivingowej uważa nominację do kadry narodowej na Mistrzostwa Świata 2011 w dyscyplinie DNF, którą zyskał dzięki zdobyciu piątego wyniku w dynamice bez płetw w Polsce w 2010r. Na zawodach w Wiesbaden w 2010 roku Piotr uzyskał 7 miejsce w klasyfikacji generalnej.

ADRIAN KWIATKOWSKI

Najmłodszy rekordzista Polski w dynamice w płetwach. Uprawia freediving od zaledwie dwóch lat, ale jego determinacja i wola walki spowodowały, że wciągu roku został Wicemistrzem Polski i stawał na podium na zawodach w Polsce i za granicą. Jest tytanem pracy na treningach a postępy, które osiąga jeszcze mocniej motywują go do wzmożonego wysiłku. Trenuje razem z Robertem Cetlerem i zasadzie mieszkając na basenie ;-) Razem pracują nad kondycją i coraz to nowymi sposobami na polepszanie wyników. Ale przede wszystkim, świetnie się przy tym bawią. Na tegorocznych zawodach w Berlinie ustanowił nowy rekord polski 206 metrów w dynamice w monopłetwie. Szczęście to trwało zaledwie chwilę, bo Ceti również był w świetnej formie. Tamto zdarzenie pokazało, że Adrian depcze mistrzowi po piętach :-) Zapytany o nadzieje jakie wiąże ze startem na Mistrzostwach Świata odpowiada: „Chcę walczyć w finałach, inaczej wyjazd nie ma dla mnie sensu”. Adrian konsekwentnie dąży do określonych sobie celów. W bardzo krótkim czasie znacznie poprawił swoje wyniki, a można być pewnym tego, że nie jest to jego ostatnie słowo.

DARIUSZ PARYŻ

Freediving bardzo naturalnie zaistniał w życiu Darka. Z nostalgią wspomina pierwsze próby zanurzenia na 3-4 metry w pobliskim jeziorku, ekspresowy powrót na powierzchnię i radość jaką było wyjęcie garści mułu z dna. Kolejne eksploracje podwodnej krainy wykonywał w wersji scuba sukcesywnie pozbywając się sprzętu. Pierwsze basenowe zawody freedivingowe na jakich był w Krakowie przeszedł suchą stopą jako kibic, ale zaraz później, w 2009 roku z powodzeniem wystartował w Mistrzostwach Polski. Darek trenuje w Dąbrowie Górniczej, w diabelskim „Lucy Fer Team”. Sercem oddany Syrenie Audrey - wielkiej inspiracji pozwalającej pokonywać własne słabości i niedoskonałości każdego dnia. Darek dzięki talentowi i świetnej drużynowej współpracy podczas Pucharu Barbórki w Rybniku w 2010 roku uzyskał drugie miejsce w drużynie wraz z Dajaną Zoretic i Tomislavem Svilicic. Na II Mistrzostwach Polski w marcu 2011 r. w swojej ulubionej konkurencji dynamiki bez płetw uzyskał świetny rezultat 113 metrów! Wspaniałe wyniki na zawodach w 2010 oraz 2011 roku zapewniły mu start w Mistrzostwach Świata. Powalczy z najlepszymi i nie odda łatwo skóry!

ALEKSANDRA SULKIEWICZ

Freediving uprawia już dwa lata. Spełnienie marzenia o Wielkim Błękicie ziściło się gdy przeczytała wywiad z Tomkiem Nitką i postanowiła przystąpić do Stowarzyszenia Freediving Poland. Od tamtej pory Ola aktywnie uczestniczy we wszystkich imprezach nurkowych, jeździ na zawody międzynarodowe i często przywozi z nich nowe rekordy Polski. W marcu 2011 na zawodach we Wrocławiu wywalczyła tytuł Mistrzyni Polski oraz tytuł drugiego Wicemistrza!

Obecnie dwa z trzech rekordów basenowych należą do Oli – 118 DNF oraz 159 DYN. A ponoć wszystko zaczęło się od „Małej Syrenki” ;)

Według niej freediving to nie tylko sport to styl życia.
Ola jest inspiracją i kopalnią wiedzy dla początkujących freediverów. Wielu uczy się od niej nie tylko perfekcjonizmu, ale i zamiłowania do samodoskonalenia i czerpania czystej przyjemności z odnajdywania swojego miejsca pod wodą. Gdybyście spotkali ją na ulicy, nie pomylcie jej przypadkiem z Sawą… Prawdziwe syreny istnieją!!!

KATARZYNA TALAGA

Połączenie kobiety-rakiety i Mission Impossible. Jest przekonana, że natura ludzka nie zna limitów ani szablonów, a wszelkie bariery, zarówno w ciele jak i w umyśle są tworem własnej wyobraźni. Jest pewna, że wystarczy chcieć, aby móc i mieć. Udowadnia, że nic nie jest absolutne: mimo, że przeszła 3 poważne operacje stawów biodrowych w ciągu 2 ostatnich lat, gdy przywdziewa monopłetwę, w wodzie porusza się jak prawdziwa syrena. W dzieciństwie nawet nie przepadała za wodą, a dziś stanowi integralną jej część. Lubi przypominać sobie cytat Pablo Picasso: "Wszystko co możesz sobie wyobrazić jest realne". Zadebiutowała w grudniu 2010 roku w Pucharze Śląska, gdzie pokazała swój potencjał i możliwości, następnie Mistrzostwa Polski potwierdziły jej talent i zawziętość: 130 m dynamiki w monopłetwie i niemal 5 minut statycznego wstrzymania oddechu. To na co inni pracują nierzadko latami osiągnęła w niespełna 6 miesięcy i rozwija się dalej :-) Jej mentorem i trenerem jest legenda polskiego freedivingu - Tomek "Nitas" Nitka, który przygotowuje ją do zbliżających się Mistrzostw Świata.

Kasia do życia zamiast powietrza potrzebuje celów i wyzwań. No i jeszcze…wody! Duuużo wody!

Prezes SFP: Radosław Gaca

Wiceprezes SFP oraz Szef wyszkolenia: Tomasz "Nitas" Nitka

Sekretarz SFP: Bartosz Morawiec

Co to jest freediving?

Marcin Pulkowski (Freediving Poland)
I ty możesz zostać freediverem

Prawie każdy z nas zaczynał nurkowanie od sprzętu ABC. Ci którzy zaczynali inaczej należą na szczęście do rzadkości. Potem przyszedł czas na butlę, jacket, automat... Zapomnieliśmy o tym, że tak naprawdę pod wodą nie można oddychać i zaufaliśmy zdobyczom techniki. Sprzęt, którego używamy, oprócz tego, że zwiększa nasze możliwości, wprowadza też pewne ograniczenia. Jest nam jednak niezbędny do dłuższego przebywania pod wodą i osiągania większych głębokości. To do tego właśnie potrzebujemy tego ogromu żelastwa, które trzeba dźwigać zanim wejdzie się do wody. Jesteśmy przez to na pewno dużo wolniejsi, ale czy do końca wolni? Nurkując z butlą nie wynurzymy się w kilkanaście sekund z 30-40 metrów, nie doświadczymy efektu swobodnego spadania z dużą prędkością po to aby za chwilę się wynurzyć. Nigdy nie będziemy w stanie gonić się z rybami i szybko przemieszczać pod wodą. Takich rzeczy możemy doświadczyć jedynie nurkując bez sprzętu. Pozostaje tylko pytanie, jak długo jesteśmy w stanie wytrzymać bez niezbędnego do oddychania zestawu? Jeśli tylko tego chcesz i masz ochotę spróbować, pomożemy ci tę chwilę mocno przedłużyć. Odstaw na chwilę sprzęt i spróbuj freedivingu - nie znam takich co byli zawiedzeni. Poznaj siebie biorąc udział w jednej z imprez organizowanych przez Freediving Poland. Poznasz przy tym wspaniałych ludzi, których łączy wspólna, prawdziwa pasja. Jesteśmy dla siebie przyjaciółmi pomimo tego, że jednocześnie całkiem się różnimy. Możesz być jednym z nas. Freediverzy są często postrzegani jako szaleńcy, zapuszczający się pod wodę w zasadzie bez konkretnego celu, a tymczasem nic bardziej mylnego. We freedivingu najważniejsza jest jedynie rywalizacja z samym sobą i osiąganie takich wyników, na które nas faktycznie w danej chwili stać, poznanie własnych możliwości. Najwyższa pora też obalić mit o zabijaniu swojego mózgu przez ciągłe niedotlenienie. Nikt, nigdy tego nie udowodnił. Nie mówimy tu o siedzeniu w wodzie wbrew sobie, aż do granic utraty przytomności. To głupota! Odpowiedzialne nurkowanie, to robienie tego co odpowiada naszym prawdziwym umiejętnościom i możliwościom fizycznym. Jeśli przesadzimy nie pozostawiamy po sobie dobrego wspomnienia i z pewnością nie będziemy dumni z osiągniętego wyniku. Tom Sietas, niemiecki freediver osiągający czasy ponad 9 minut podczas swoich treningów, powinien w czasie jednej próby co najmniej trzy razy umrzeć. Tymczasem wynurza się i wygląda dużo lepiej niż niejeden polski nurek po ubraniu się w sprzęt przed wejściem do wody. Osiągnięty wynik jest efektem predyspozycji fizycznych i przede wszystkim psychicznych zawodnika. Nie bez znaczenia jest tu także umiejętność osiągnięcia właściwego stanu zrelaksowania umysłu i ciała. Na wysokim poziomie rywalizacji pojawia się oczywiście większe ryzyko, ale czy krytykujemy ludzi, którzy idą pieszo na biegun, wspinają się w górach lub skaczą ze spadochronem.

Po co freediving sprzętowcom.

Tomek "Nitas" Nitka (Freediving Poland)
Po co freediving sprzętowcom.

Większość nurków sprzętowych uważa freediving za mniej lub bardziej nieszkodliwe dziwactwo. Freediverzy pojawiają się w bazach, robią różne, zdaniem sprzętowców, nie mające żadnego uzasadnienia rzeczy. Traktowani są trochę jak renegaci / odstępcy od wiary, na tyle jednak niegroźni, że nie warto poświęcać im nadmiernej uwagi. To co robią generalnie sprzętowców mało obchodzi, bo w ich przekonaniu, w jedynie słusznym, uprawianym właśnie przez nich rodzaju nurkowania, nie ma to żadnego zastosowania. Tymczasem wbrew temu dość rozpowszechnionemu poglądowi umiejętności rozwijane w trakcie uprawiania freedivingu mogą mieć ważkie skutki dla nurkowań z użyciem aparatu oddechowego.

Co to za umiejętności?

Po pierwsze i w gruncie rzeczy dość oczywiste to sama świadomość, że oddech można zatrzymać na pewien czas. Niby nic odkrywczego, ale … u wielu nurków sprzętowych gdzieś głęboko w podświadomości, a czasem całkiem świadomie czai się strach: co stanie się gdy w butli zabraknie powietrza?! Na kursach CMAS’owskich ćwiczone są sytuacje awaryjne polegające na wyjściu z wyplutym ustnikiem z dwudziestu, a nawet z trzydziestu metrów. Jednak co innego ćwiczenia, kiedy w razie czego zawsze można dyndający się automat oddechowy z powrotem wrazić w gębę, a tuż obok nad bezpieczeństwem czuwa instruktor, a co innego rzeczywista sytuacja. Tym bardziej, że te ćwiczenia wykonuje się może raz w życiu, a może raz na kilka lat (nie mówiąc o tym, że w innych niż CMAS organizacjach często w ogóle nie są praktykowane). Czy może to dać nurkowi pełne poczucie bezpieczeństwa, że poradzi sobie z problemem gdy automat odmówi podania powietrza, a partnera ze zbawczym octopusem nie będzie w pobliżu? Czy nie wpadnie w panikę i wiedziony zgubnym instynktem nie wystrzeli z zaciśniętymi ustami ku powierzchni by narazić się na ryzyko urazu płuc? Na pewno znajdą się tacy, którzy z tym sobie poradzą, ale jak wielu ich będzie?

Tymczasem posiadanie umiejętności bezdechowych daje pewność, że pozbawienie dopływu powietrza nie oznacza od razu tragedii. Nie ma powodu, by wpadać w panikę, bo bez nabrania kolejnego oddechu spokojnie można wytrzymać dobre kilkadziesiąt sekund. Spokój i opanowanie jakie daje ta świadomość pozwala na zebranie myśli, podjęcie właściwej decyzji i rozpoczęcie wynurzenia z zachowaniem niezbędnych procedur. Jednak aby tak się stało, by w sytuacji awaryjnej zachować się przytomnie i nie spanikować nie wystarcza akademicka wiedza wyniesiona z książek czy internetu. Potrzebne jest głębokie, wewnętrzne przekonanie, że „nic się nie stało, dam sobie radę”. To przekonanie może brać się tylko z jednego: własnego, wielokrotnie powtarzanego doświadczenia.

Nie zapominajmy o jeszcze jednym. Scuba nurek zawsze dowiaduje się, że ma problem braku powietrza w najmniej korzystnym dla siebie momencie – gdy wykonał wydech. Płuca są puste (pozornie, bo zawsze zostaje w nich przynajmniej tzw. objętość zalegająca), organizm z wytęsknieniem czeka na kolejny łyk świeżego powietrza, a tu … mamy szlaban! Sytuacja wydaje się więc bardzo nieciekawa. Pozornie, bo nawet na „pustych” płucach można wstrzymać oddech na całkiem długo i przepłynąć spory kawałek. Doskonale wiedzą o tym freediverzy, wśród których całkiem rozpowszechniona jest technika nurkowania FRC (Functional Residual Capacity – czynnościowa pojemność zalegająca – ilość powietrza pozostająca w płucach po pasywnym wydechu) co nie wchodząc w szczegóły oznacza ni mniej, ni więcej, ale właśnie nurkowanie po wydechu. Dość powiedzieć, że niektórzy potrafią zrobić wydech, opaść na dno basenu i zastygnąć tam w bezruchu na minutę, po czym przepłynąć pod wodą równe 100 metrów. To daje wyobrażenie o tym co można zrobić gdy w butli zabraknie powietrza (pod warunkiem, że nie wpadnie się w panikę). Okazuje się więc, że umiejętności nabyte na kursie freedivingu lub w trakcie praktyki freedivingowej, mogą znaleźć kapitalne zastosowanie w nurkowaniu ze sprzętem.

Mamy więc pierwszy powód, dla którego warto by scuba nurek poświęcił nieco czasu na praktyki bezdechowych odszczepieńców. Ale to nie wszystko. Kolejny powód to sposób oddychania i umiejętność rozluźnienia mięśni oraz ich wpływ na zużycie czynnika oddechowego.

Tu przytoczę przykład z własnego doświadczenia. Po uzyskaniu stopnia AOWD w 2001 roku definitywnie zaprzestałem nurkowania z butlami na rzecz bezdechów. Siedem lat później bawiąc w Egipcie przypadkowo zostałem niejako zmuszony do ponownego użycia aparatu oddechowego. Pewnego dnia moja nurkująca sprzętowo małżonka źle się poczuła. Pakiet nurkowań był wykupiony, możliwości ich wykonania innego dnia nie było, gdybym więc ja nie zszedł pod wodę zamiast niej, to nurkowania by przepadły. Wprawdzie dla mnie nie miało to większego sensu, bo w efekcie sam traciłem nurkowania na bezdechu, ale … czego nie robi się dla kobiety? Poszedłem więc pod wodę z flaszką na plecach. Pamiętam, że na początku było trochę nerwowo, w końcu miałem siedem lat przerwy, więc utrzymanie pływalności i odpowiedniej pozycji mogło sprawiać pewne problemy. Potem jednak jakoś poszło, najpierw jedno, potem drugie nurkowanie. Najciekawsze okazało się po wynurzeniu. W obu przypadkach miałem zdecydowanie więcej powietrza w butlach od pozostałych członków naszej grupy. Jak było to możliwe? Przecież przez siedem lat nie miałem w ustach automatu oddechowego i nie obsługiwałem kamizelki BCD. Mimo to poradziłem sobie lepiej (przynajmniej jeśli chodzi o zużycie powietrza) niż inni, którzy robili to na co dzień. Wyjaśnienie jest jedno: mimo pewnego stresu, który niewątpliwie był moim udziałem, i który z pewnością raczej zwiększał niż zmniejszał zużycie, moja wieloletnia praktyka freedivera i nabyte w jej trakcie nawyki sprawiły, że per saldo, wynik był korzystny dla mnie.

Te same nawyki mogą równie skutecznie pomóc każdemu „normalnemu” nurkowi sprzętowemu.

Wyjaśnijmy o jakie nawyki chodzi, zaczynając od oddychania. Tu niektórzy mogą się żachnąć: co freediverzy mogą wiedzieć o oddychaniu?! Oni przecież NIE oddychają! Zgadza się, ale zanim rozpoczną bezdech, owszem oddychają i to w sposób, który ma istotne znaczenie. Otóż freediverzy oddychają przeponowo. Co to oznacza? Mówiąc po ludzku zamiast klatką piersiową oddychają brzuchem. Przepona to płaski mięsień oddzielający jamę klatki piersiowej od jamy brzucha. Nie wszyscy są nawet świadomi jej istnienia, bo w przeciwieństwie do np. bicepsów, po prostu jej nie widać. Tymczasem to bardzo ważny mięsień oddechowy. Gdy przepona kurczy się wówczas pociąga za sobą przylegającą do niej dolną część płuc, do których dzięki temu napływa powietrze. Ludzie cywilizacji zachodniej niechętnie oddychają przeponą, bo każdemu wdechowi towarzyszy wypchnięcie brzucha do przodu (stąd potoczna nazwa - oddychanie brzuchem). Nie tworzy to zbyt ponętnego widoku, co ma znaczenie zwłaszcza wtedy, gdy w pobliżu znajdują się atrakcyjni przedstawiciele płci przeciwnej. Dlatego wolimy oddychać klatką piersiową przy pomocy mięśni międzyżebrowych. Tymczasem okazuje się, że oddychanie przeponowe jest wydajniejsze od oddychania klatką. Sens tego stwierdzenia jest taki, że wysiłek jaki jest konieczny do natlenienia organizmu przy pomocy przepony jest mniejszy, niż przy pomocy mięśni międzyżebrowych. A jak mniejszy wysiłek, to i zapotrzebowanie na czynnik oddechowy mniejsze. Ponadto oddychanie przeponowe ma wpływ relaksujący i uspakajający na nasz umysł (to jeden z wielu powodów, dla którego przeponowo oddychają freediverzy). I znów … zrelaksowany umysł oznacza niższy poziom stresu, a co za tym idzie niższe zużycie powietrza. Nie przypadkowo osobom w stanie silnego pobudzenia zaleca się czasem „oddychaj przeponowo, oddychaj przeponowo …” Mamy więc powód, dla którego warto, by nurek sprzętowy przyswoił sobie, oczywistą dla bezdechowców, metodę oddychania przeponowego.

Na zużycie powietrza ma też wpływ inna umiejętność nabywana w trakcie praktyki freedivingowej – rozluźnianie niepracujących mięśni. Mało komu wydaje się, że może stanowić to jakikolwiek problem, bo mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że jest lub przynajmniej bywa, tu i ówdzie ponapinany. Tymczasem napięcie różnych grup mięśni często staje się naszym bezwiednym nawykiem (mimo że teoretycznie mięśnie te pozostają pod kontrolą somatycznego układu nerwowego). Gdy już się to stanie nie potrafimy dostrzec tego faktu. Na kursach freedivingu często widzę kursantów, którzy w nienaturalny sposób odginają tułów, ramiona lub głowę. Są tego całkowicie nieświadomi. Tym nienaturalnym pozycjom towarzyszy napięcie mięśni, a napięte mięśnie konsumują większe ilości tlenu. Sprawia to, że ci nurkowie są w stanie krócej pozostawać w bezdechu (nie mówiąc o ich ułomnej hydrodynamice). Pozbycie się tych nawyków nie jest proste. Najpierw ktoś (instruktor) musi zwrócić na to kursantowi uwagę. Później on sam musi uwierzyć, że to co instruktor mówi, to rzeczywistość, a nie gadanie o Talibach w Klewkach. Kolejny krok to dostrzeżenie tego napięcia w trakcie nurkowania przez samego kursanta. Dopiero kiedy to się stanie, można powoli przystąpić do eliminacji problemu. Co gorsza czasem napięcie pojawia się bez przyjęcia nienaturalnej pozycji, a wtedy trudno liczyć na pomoc kogoś z zewnątrz. Trzeba samemu mentalnie eksplorować swoje ciało by odnajdywać w nim rejony wymagające rozluźnienia. Jak widać droga nie jest łatwa, ani krótka, jednak przynosi efekty, a przechodzi przez nią każdy freediver. A freediver, który potrafi rozluźnić mięśnie oszczędniej gospodaruje tlenem i jest w stanie wstrzymać oddech na dłużej. Odpowiednio posiadający tę umiejętność sprzętowiec zużywa mniej czynnika oddechowego.

Nie bez znaczenia też są zapewne nawyki żywieniowe i związane z alkoholem. Przykro to mówić, ale wśród nurków sprzętowych nader często zdarzają się osoby alkoholu nadużywające i to nie tylko „w cywilu”, ale również w trakcie wyjazdów nurkowych. U freediverów praktycznie się to nie zdarza. Nie oszukujmy się, nurek na kacu męczy się błyskawicznie, poci się, jego serce pracuje w przyśpieszonym rymie, a w związku z tym cały organizm potrzebuje więcej powietrza. Ciężkostrawne jedzenie, od którego freediverzy stronią sprawia, że żołądek absorbuje do trawienia gigantyczne ilości krwi i wymaga więcej tlenu. Stosowanie unikanych przez bezdechowców używek takich jak kofeina w dowolnej formie (kawa, herbata, napoje energetyzujące, coca cola, czekolada) też nie sprzyja wyciszaniu organizmu, przyśpiesza rytm oddechowy oraz czynność serca, co również przekłada się na zużycie czynnika oddechowego.

Wszystko to sprawia, że nurek scuba, który ma na koncie doświadczenia freedivingowe i przejął co nieco z freedivingowych zwyczajów ma z tego tytułu konkretne korzyści. Taki nurek:
1. zużywa mniej czynnika oddechowego
2. nie spanikuje, gdy w butli zabraknie powietrza i poradzi sobie nawet, gdy stanie się to po wydechu (a tak dzieje się najczęściej), zna reakcje swojego organizmu na bezdech, i wie, że ma dość czasu na podjęcie właściwych decyzji

Per saldo jest on więc nurkiem po prostu ... bezpieczniej nurkującym.